Większość ras psów nosi ślady wilczego pochodzenia, ale nie wynika ze starożytnego podziału gatunków. Zamiast tego te wpływy genetyczne powstały w wyniku krzyżowania się międzygatunków na przestrzeni ostatnich 2600 lat – długo po udomowieniu psów ponad 20 000 lat temu. Nowe badanie opublikowane w czasopiśmie PNAS pokazuje, że u niektórych współczesnych psów aż 40% ich genomu pochodzi od wilków, co podważa wcześniejsze wyobrażenia o tym, jak „czyste” powinno być psie DNA.
Zaskakująco niedawny wpływ wilka
Przez dziesięciolecia naukowcy uważali, że znaczna ilość wilczego DNA dyskwalifikuje psa jako prawdziwą rasę domową. Jednak badacze, którzy przeanalizowali prawie 2700 genomów (w tym 146 starożytnych próbek), odkryli, że DNA wilka jest szeroko rozpowszechnione.
Badanie potwierdza, że psy i wilki pozostały genetycznie zgodne pod względem krzyżowania nawet po pierwszym udomowieniu psów. To nie było jednorazowe wydarzenie; był to proces ciągły.
Które rasy zawierają najwięcej DNA wilka?
Niektóre rasy zostały celowo wyhodowane z udziałem wilków, np. wilczak czechosłowacki i saalski. Jak można było się spodziewać, wykazują najwyższy poziom wilczego pochodzenia. Jednak badanie wykazało również wzorce u innych ras:
- Duże i pracujące rasy (arktyczne psy zaprzęgowe, owczarki anatolijskie, rasy myśliwskie) zwykle mają więcej wilczego DNA. Hodowcy mogli faworyzować obecność genów wilka u tego typu psów pracujących.
- Rasy stróżujące, takie jak Bullmastiff i Bernardyn nie zawierają wykrywalnego DNA wilka.
- Nawet małe rasy, takie jak Chihuahua, zawierają około 0,2% DNA wilka, co wskazuje na powszechny chów wsobny.
Współautorka badania, Audrey Lin, zażartowała: „To jest dokładnie to, czego spodziewałby się każdy właściciel Chihuahua”.
Dlaczego DNA wilka się utrzymuje
Powód tego ciągłego krzyżowania się nie jest do końca jasny, ale przetrwanie może odgrywać pewną rolę. Psy wiejskie (biegające swobodnie wokół osiedli ludzkich) konsekwentnie miały wilcze DNA, często powiązane z genami receptorów węchowych. Poprawiony węch mógł pomóc tym psom przetrwać w trudnych warunkach.
Osobowość i cechy wilka
Badanie wykazało również korelację między pochodzeniem wilka a cechami rasy. Psy z mniejszą ilością wilczego DNA były często opisywane jako „przyjazne” lub „łatwe do wyszkolenia”, podczas gdy te z większą liczbą były opisywane jako „podejrzane” lub „niezależne”. Choć nie jest to jednoznaczne, sugeruje, że geny wilka mogą przyczyniać się do pewnych cech behawioralnych.
Badanie pokazuje, że współczesne psy nie są tak izolowane genetycznie, jak wcześniej sądzono, i że wilcze DNA odgrywa większą rolę w ich ewolucji, niż wielu sądzono. To mieszanie się genów nie było odległym wydarzeniem, ale powtarzającym się zjawiskiem na przestrzeni ostatnich tysiącleci.
